Έχουμε «κανόνι» και ψάχνουμε για λιανοτούφεκα; (2)

 

 

 

Αναγκαστικώς θα επαναλάβω την τελευταία παράγραφο του προηγούμενου σημειώματος, με τον ίδιο τίτλο, σχετικώς με την συμφωνία οριοθέτησης της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδος και Αιγύπτου:

«Ας αποδεχθούμε, αυτό που επιτύχατε, απλώς ως μια κίνηση τακτικής. Αλλά προέχει η στρατηγική επιλογή. Η μόνη που μπορεί να παράξει πρακτικό αποτέλεσμα ικανό να επιβληθεί στην Άγκυρα. Επιμένω: Η Ευρωπαϊκή Ένωση των 27 χωρών να καθορίσει τα όρια της ΑΟΖ της σε όλη την Μεσόγειο. Όχι η Ελλάδα, ούτε η Κύπρος.  Αυτό επιδιώξτε, πάση δυνάμει».

Είναι βεβαίως πολύ ενωρίς να κρίνουμε τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα αυτής της συμφωνίας. Αλλά τα βραχυπρόθεσμα είναι ήδη ορατά. Κάθε άλλο παρά έκανε τον «σουλτάνο» της Άγκυρας να «μαζευτεί». Αντιθέτως του έδωσε την ευκαιρία να πάρει πίσω την δέσμευση του, απέναντι στην Άνγκελα Μέρκελ, για αποφυγή των προκλήσεων ώστε να ξεκινήσει ένας ελληνοτουρκικός διάλογος. Και εκδίδει νέα NAVTEX, στέλνοντας ξανά ερευνητικό σκάφος, σε περιοχές που καλύπτονται από την ελληνική υφαλοκρηπίδα.

Ασφαλώς και δεν έχω αυταπάτες. Δεν περιμένω ότι αυτό, το λογικώς αυτονόητο, θα το αντιληφθούν σε σύντομο χρόνο οι σημερινοί, μικροί, φευ, κατά το πολιτικό τους ανάστημα και διαμέτρημα, ηγέτες των περισσοτέρων κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ιδίως εκείνοι, εκ της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης, οι τόσο κοντόφθαλμοι, που δεν βλέπουν μακρύτερα από τα τοπικά τους συμφέροντα και από το αντιστάθμισμα των επιλόγων τους σε …κουκιά των πολιτών τους.

Υπάρχουν όμως οι αντικειμενικές συνθήκες, που θα μας επέτρεπαν να επιδιώξουμε, τουλάχιστον, αντί μιας διμερούς –και μάλιστα «μερικής», που δεν οριοθετεί πλήρως τα όρια της ΑΟΖ- συμφωνίας με την Αίγυπτο, μιας αληθώς διεθνούς συμφωνίας. Αξιοποιώντας τις έως τώρα δεδηλωμένες προθέσεις χωρών της περιοχής. Διότι πράγματι θα είχε τελείως διαφορετικό κύρος μια διεθνής συμφωνία που θα συνυπέγραφαν τέσσερις χώρες της Ένωσης, (Ελλάδα, Ιταλία, Κάρπος και Μάλτα) και δύο της Μέσης Ανατολής (Αίγυπτος και Ισραήλ).

Και ασφαλώς θα ήταν η καλύτερη μαγιά, το καλύτερο «προζύμι», ώστε να επιτευχθεί η αναγκαία ζύμωση στους κόλπους της Ένωσης, για να φθάσουμε κάποια στιγμή σε αυτό που θα έπρεπε ήδη, εδώ και πολύ καιρό, να έχουν αντιληφτεί οι εταίροι μας. Όχι ως ελληνικό, είτε κυπριακό, αλλά ως ευρύτερο κοινοτικό συμφέρον. Και να μην επιτρέπουν στον Έρντογαν να βάζει χέρι στα κοινοτικά ενεργειακά αποθέματα της Ανατολικής Μεσογείου.