Διάλογος, ναι, προσχηματικό «λακριντί» όχι
Διάβασα τα παράλληλα άρθρα, στην «Καθημερινή», τόσο του δικού μας υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια, όσο και του Τούρκου ομολόγου του Μελβούτ Τσαβούσογλου. Καλέ τι ευγενικός τι ήπιος, τι δημοκρατικός, τι πολιτισμένος άνθρωπος αυτός ο κ. Τσαβούσογλου. Τι σοβαρός υπέρμαχος του διεθνούς δικαίου, αναδεικνύεται μέσω αυτού το άρθρου. Υπάρχει βεβαίως ένα μικρό ερώτημα: Αφού η Τουρκία «σέβεται το διεθνές δίκαιο» γιατί είναι η μόνη χώρα, από όσες απλώνουν τα πόδια τους στα νερά της λεκάνης της Μεσόγειου, που αρνείται πεισματικώς να υπογράψει το θεσπισμένο από τον ΟΗΕ δίκαιο των θαλασσών;
Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει την κυβέρνηση για το γεγονός ότι αποδέχεται την έναρξη ενός διαλόγου. Τον διάλογο τον αρνούνται μόνον οι παράφρονες, είτε εκείνοι που έχουν εξασφαλισμένο «από χέρι» ότι μπορούν να επιβάλλουν την θέληση τους, με τον «τσαμπουκά» τους. Και μέχρι τώρα αυτή ήταν η πορεία του καθεστώτος της Άγκυρας. Η πορεία του νταή της γειτονιάς. Που θεώρει ότι «είναι του χεριού του» οι πιτσιρικάδες απέναντι. Και μπορεί να τους κάνει ότι θέλει, αφού δεν εμφανίζεται κανείς να τους προστατεύσει.
Τώρα όμως εμφανίσθηκε ένας «θειος», κομμάτι ισχυρότερος από τον νταή, η Ευρωπαϊκής Ένωση, που απειλεί με «κυρώσεις». Για τις όποιες θα αποφασίσει στις 24-25 Σεπτεμβρίου. Οπότε συμβαίνει ό,τι είθισται πάντοτε με τους νταήδες, που είναι συνήθως και θρασύδειλοι. Επιχειρεί να κερδίσει χρόνο. Να περάσει αυτή η σύνοδος, χωρίς να μπορεί να επιβάλει κυρώσεις, αφού θα έχει απέναντι της κάποιον που «τα μάζεψε» και δείχνει πρόθυμος να συνδιαλλαγεί. Το ρίχνει στο τούρκικο «λακριντί» ως εργαλείο αποφυγής δυσμενών αποφάσεων, την ώρα που η τουρκική οικονομία βυθίζεται.
Αυταπάτες ας μην έχουμε. Μακάρι να υπάρξει «λύση» μέσω του διαλόγου. Και λύση σημαίνει ότι κάτι θα κερδίσουμε, αλλά και κάτι θα χάσουμε. Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους: Ακόμη και στο δικαστήριο της Χάγης να πάμε, κρίνοντας από όλες τις σχετικές αποφάσεις του σε παρεμφερείς περιπτώσεις, κανείς δεν πρόκειται να αποδεχθεί ότι μπορεί το Καστελόριζο, που έχει πράγματι, κατά το δίκαιο των θαλασσών, και υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, μπορεί να αποκλείει μια χώρα με τόσο μεγάλη ακτογραμμή στην Μεσόγειο, όπως η Τουρκία, από την ανάπτυξη της δικής της υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ.
Είμαστε έτοιμοι, πολιτικοί ηγέτες και πολίτες, για κάτι τέτοιο;