Οφειλόμενες αμφίπλευρες απαντήσεις
Μάλλον πρέπει να ζητήσω συγνώμη από τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, τους οποίους αποδοκίμαζα, με το προηγούμενο σημείωμα, για την επίδοση σε φθηνά λαϊκιστικά τερτίπια με τα οποία επιχειρούν να πλήξουν έκαστος τον αρχηγό της άλλης παράταξης.
Προφανώς, οι κομματικοί προπαγανδιστές κάθε πλευράς, έχουν δίκιο και όχι εγώ που εξορκίζω τον λαϊκισμό. Προφανώς γνωρίζουν που απευθύνονται. Το …ξεκατίνιασμα, ως τρόπος άσκησης πολιτικής, παραμένει δημοφιλές μεταξύ μεγάλης μερίδας των οπαδών εκάστου κόμματος. Όποτε δικαίως αξιοποιούν αυτό το «όπλο» οι επαγγελματίες της προπαγάνδας.
Δεν μπορώ να ερμηνεύσω με άλλο τρόπο το γεγονός ότι χθες, από το πρωί ως τη μία μετά το μεσημέρι, είχα πάρει 47 ηλεκτρονικά μηνύματα από αναγνώστες. Οι οποίοι, άλλος ηπιότερα και άλλος με περισσότερο θυμό, με επικρίνουν ότι κακώς υποτιμώ την σημασία των γεγονότων. Ένδεκα που με κατηγορούν ότι …χαρίζομαι απέναντι στον Κυριάκο αφού, όπως χαρακτηριστικώς υποστηρίζει μια κυρία από την Πρέβεζα, «περιφρόνησε επιδεικτικά τα μέτρα που επιβάλλει σε όλους εμάς». Και 36 που κατάλαβαν ότι …αβαντζάρω τον Αλέξη. Διότι, λένε, είναι απαράδεκτο, ο τάχα αριστερός ηγέτης, να κάνει πολυτελείς διακοπές, είτε σε αγορασμένη είτε σε ενοικιαζόμενη πανάκριβη έπαυλη.
Ποτέ άλλοτε, μέσα σε τόσο λίγες ώρες, δεν είχα πάρει τόσα μηνύματα. Για πολύ σοβαρότερα θέματα που έθιγα. Άρα ο λαϊκισμός βρίσκει γόνιμο έδαφος. Γι αυτό και οι καλλιεργητές του τον επιλέγουν. Οφείλω λοιπόν να απαντήσω. Όσο και όσους και αν ενοχλώ, δεν πρόκειται να κάνω πίσω. Μάχομαι κατά του λαϊκισμού, από όπου και προέρχεται, από τότε που ξεκίνησα αυτήν την στήλη, το 1984. Διότι θεωρώ ότι είναι καρκίνωμα του δημοσίου βίου μας.
Τούτη την άωρα, με τόσους νεκρούς και τόσους πολλούς να δίνουν τη μάχη της ζωής του στις ΜΕΘ, δεν είναι προτεραιότητα μου ούτε η αστοχία του Κυριάκου να εμφανίζει, ως μη όφειλε, «κολλητά» με άλλους πέντε, στην Πάρνηθα, ούτε το κατάλυμα του Αλέξη στα Λεγραινά. Ιδίως αν είναι ενοικιαζόμενο. Ζωή και υγεία να έχουμε, έσονται μενετοί καιροί, κατά τους οποίους θα ασχοληθούμε με την υποκρισία όσων θέλουν να εμφανίζονται ως παιδιά της φτωχολογιάς, κάτι σαν τον Νίκο Ξανθόπουλο της πολιτικής, αλλά διακατέχονται από το σύνδρομο των άλλοτε ισχυρών του «υπαρκτού σοσιαλισμού» που είχαν, καθένας τους, και μια και περισσότερες «ντάτσες».